Mel.: Ich lobe meinen Gott (EG 272) Chr. Voß

Transkript

1 Von Harten will ick Gott mien Freud fri rut singen; vertellen will ick von all de Geschichten, de grot sien Namen maken. Von Harten will ick Gott mien Freud fri rut singen: Wat freu ick mi, Gott, oewer diene grote Leiw Halleluja, up de wi vertrug n koen n dörch Jesus, unsen Herrn. Halleluja! Mel.: Ich lobe meinen Gott (EG 272)

2 Den Herrgott will ick singen, as ick man jichtens kann; mien Dank em dormit bringen för all s, wat hei mi daan: Hei hett mi schenkt dat Läben; hei maakt dat Läben riek mit Freud an Ierd und Häben un Freud an de Musik. Mit Sünnenschien un Rägen, mit Arbeit, Leiw un Rauh will hei uns Läben sägen; ok gifft hei uns dortau, mit Jesus deip tau grünnen, up fasten Grund tau stahn, Gott s Vadderleiw tau finnen, so unsen Weg tau gahn. Un wenn di Sorgen plagen un du büst heil benaut, de Truer drifft tau n Klagen un di is nich tau Maut, den Herrgott fri tau singen, denn laat di tausegg n dat: Du deist an t Hart em liggen; tau helpen is hei praat. Mel.: Du, meine Seele, singe (EG 302) jichtens irgend / benaut niedergeschlagen drifft treibt / prat - bereit

3 Seggt Gott, den Vadder, Dank mit Bäden, Daun un Singen; mit Tauvertrug n un Leiw up t Best em Ihr daut bringen; nich bloots mit näbenbi hensmäten Gott sei Dank!, ok nich an Sünndag man un in ne Kirchenbank. Seggt Gott, den Vadder, Dank in jug dagdäglich Läben! Hett hei nich männigmal sien Leiw tau kennen gäben?: Wo hei jug hett bewohrt, mit Gaben ok utrüst un siene Vadderleiw uns wiest in Jesus Christ? Seggt Gott, den Vadder, Dank! De Radels von uns Läben, alls, wat wi nich verstahn, will hei ne Lösung gäben; uttüfteln koen n wi s nich. Doch wat wi maken koen n, is dat, mit Jesus alls tau legg n in Gott sien Hänn. Seggt Gott, den Vadder, Dank un bäd t em alltausamen, as hei jug inlad t hett, mit Tauvertrug n tau kamen: Du, Vadder, holl uns fast, tau blieben up dien Weg; un wenn wi stolpern daun, denn bring uns wedder trecht. Mel.: Nun danket alle Gott (EG 321) Ihr Ehre / hensmäten hingeworfen / männigmal manches Mal / Radels Rätsel / uttüfteln - ausklügeln

4 Nu laat t uns fröhlich singen, den Herrgott Dank tau bringen, dorbi will n wi bedenken, wat all s hei uns deit schenken. Uns Lief un Seel un Läben hett hei allein uns gäben un de uns tau bewohren, deit hei an nicks wat sporen. Dörch Jesus daun wi weiten, dat Gott will Vadder heiten un uns mit Leiw begägen, uns Freud un Not will sägen. Dat Wuurt wi willen hüren, dörch nicks uns laten stüren, dat wi up sien Leiw bugen un ok sien Taukunft trugen. Gott, holl uns in dien Wohrheit, maak fri uns un gäf Klorheit, tau laben dienen Namen dörch Jesus Christus. Amen Mel.: Nun lasst uns Gott, dem Herren (EG 320) Bearbeitung: CV

5 Di, o Gott, di laben wi, all, de hier tausamenkamen; Grote, Lütte sünd dorbi, laben di in Jesu Namen. Dank un Ihr hüürt di allein: Du büst Herr un süss kein-ein. Allens liggt in diene Hand; alls, wat lääwt, röppst du mit Namen. Di hüürt tau dat Meer, dat Land. Du lettst Minschen gahn un kamen. Wenn ok unse Tiet vergeiht, dien Leiw gell t in Ewigkeit. Herrgott, hür du fründlich an, wat wi Minschen vör di bringen: schenk uns Fräden alltausam, laat de Arbeit uns gelingen. Stah uns bi in Freud un Not. Du allein büst gaut un grot. Mel.: Großer Gott, wir loben dich (EG 331) Bearbeitung:

6 Laat t uns Gott laben, den Herrn oewer Himmel un Ierden. Laat t uns em laben, de alls deit mit Ümsicht regieren. Kaamt all tauhop, gääft jugen Dank frien Lop, gääft em mit Freud alle Ihren. Laat t uns Gott laben, hei schenkt uns mit Sägen dat Läben. Laat t uns em laben, hei will ok, wat nödig, uns gäben. Un ok in Not blifft hei de gnädige Gott, will, dat wi finnen sien Fräden. Laat t uns Gott laben, verhögen sien heiligen Namen. All s sall em laben, wat läwt von sien fründlich Willkamen. Hei schenkt uns Licht, wenn t uns tau sien Angesicht. Laawt em in Ewigkeit! Amen. Mel.: Lobe den Herren, den mächtigen König der Ehren (EG 316) Bearbeitung:

7 Weck-ein den Herrgott dat lett maken, wat hei in Leiw uns tauseggt hett, de dörf erfohr n, dat Gott uns Saken tau n gauden Utgang kamen lett. Weck-ein den Herrgott-Vadder truugt, de hett up keinen Sand nich buugt. Wat helpt di dat, wenn du mit Sorgen di dienen Kopp terbräken deist? Wat bringt dat, wenn du jeden Morgen mit hängen Kopp den Dag angeihst? Dat nich alls einfach is, weit Gott. Hei kennt gewiss all diene Not. Bedenk, wur ofteis Gott mit Sägen ne böse Tiet tau Enn hett bröcht ; dat mit dien Sorg du falsch hest lägen, in ganz verkihrte Richt hest söcht. Krieg dienen Kopp man wedder hoch; väl Moeglichkeiten hett Gott noch. Blief bi dien Arbeit un bi t Bäden; de Herrgott will tau Siet di stahn. Mihr, as du ahnst, deit hei di drägen, lett Schritt för Schritt di widergahn. Gaut, wenn den Anfang un dat Enn getrost du leggst in Gott sien Hänn! Mel.: Wer nur den lieben Gott lässt walten (EG 369)

8 Bet hier hett mi de Herrgott bröcht up hell un düster Straten. Un oft hett hei sien Sägen leggt up miene Wäg un Daten. Bet hierher hett hei mi bewohrt, an männig Wolldat ok nich spoort, bet hier hett hei mi hulpen. O Gott, von Harten segg ick Dank för all s, wat du mi gäben. Un wier n ok düster Tieden mank, du hest doch wohrt mien Läben. Du hest mi schenkt, dien Leiw tau ahn n, un Kräft, dat ick künn widergahn. Ja, oft hest du mi hulpen. Mit Tauvertrugen ick di bäd, du wardst mi nich verlaten; tau Siet mi stahn an jede Städ un ok up düster Straten. Du wardst mi gäben niegen Maut, ok annerweck wat daun tau gaut. Du hest je oft mi hulpen. Mel.: Bis hierher hat mich Gott gebracht

9 Blief du bi uns mit Gnaden, du Vadder Jesu Christ, dormit uns nich deit schaden, wat di entgägen is. Ja, blief doch allerwägen du bi uns mit dien Wuurt; dat is as sachten Rägen, wo süss de Drögnis luert. Ja, blief doch mit dien Wohrheit as Muer üm uns stahn; gäf du uns Licht un Klorheit, dat wi koen n grad ut gahn. [Ja, blief, uns Kräft tau schicken, neeg bi an uns Siet stahn, wenn unse Dracht deit drücken, dat wi koen n wiedergahn.] Ja, blief doch mit dien Sägen bi uns, as du seggst tau; so kann sick in uns rögen dien Kraft un ok dien Rauh. Ja, blief ok in Gefohren uns Bistand, dat wi fast dat Tauvertrugen wohren un dat de Hoffnung wasst. Ja, blief du uns tausiden up wän is süss Verlat? ; help uns, dat wi stark blieben grad ok in Not un Dod. Mel.: Christus, der ist mein Leben (EG 516) Bearbeitung: allerwägen zu aller Zeit und überall / sachter Rägen sanfter Regen Drögnis luert Trockenheit lauert / Muer Mauer / grad ut geradeaus neeg bi nahebei / Dracht was zu tragen ist / rögen rühren, in Gang setzen wassen wachsen / tausiden zur Seite

10 1. Schalom dat Wuurt meint Gott sien Heil un nich man uns Wuurt Fräden. Wat Gott uns dormit gäben will, is mihr, as wi em bäden. Wi läben Heil dörch Jesus Christ: Gott för uns Vadder worden is, süht uns as sien leif Kinner. 2. Dat Heil kümmt nich in Himmel ierst. Nee, middenmank dat Läben; wo uns n Lichtschien upgahn is von dat, wat Gott uns gäben, un dat hei Anfang un ok Enn, Ierd, Himmel alls in siene Hänn mit Vadderleiw deit hollen. 3. Gott will, dat alls trechtkamen deit, ok wo wi t nich vermauden; alls, wat hei sick vörnahmen hett, sall utslahn uns tau n Gauden. Wat uns man swore Radels sünd, von t Läben stellt, dat allens finn t bi em ne passlichlösung. 4. So n Tauvertrugen koen n wi hemm ; so deit dat Heil beginnen; dat Läben rückt in aller Licht, un Tauversicht wi winnen; de Dankborkeit taufräden maakt; de Leiw rögt sick, dat s` uns upwaakt, de Hänn hülprik tau bruken. Mel.: Es ist das Heil uns kommen her (EG 342)

11 Von Gott will ick nich laten, denn hei lett nich von mi. Wiest mi de rechten Straten, süss biester ick vörbi. Hei gifft mi siene Hand; an n Abend un an n Morgen deit hei mi woll versorgen, wo ick ok bün in t Land. Tau em heff ick Vertrugen ok in de swore Tiet. Un wenn mi ok süll grugen, hei steiht mi tru tau Siet. Wat hei ok maken will: Em will ick ganz hengäben mien Seel, mien Lief un Läben. Hei help un maak mi still. Will hei mi Gaudes schenken, segg ick von Harten Dank. Bi Leeg s will ick bedenken, dat Schuld oft is dormank. Wieldat ick Christus kenn, glöw ick, dat allerwägen Gott will un kann mit Sägen uns bring n taun gaudet Enn. Mel.: Von Gott will ich nicht lassen (EG 365) Bearbeitung:

12 Gäf, Gott, ein nieg Besinnen, gäf du uns niegen Maut. Gäf Bräuder uns un Frünnen un Süsters, de all gaut de Hänn tau rögen weiten för Minschen, de in Not; wat Recht is, ok so heiten un daun. Dien Leiw is grot. Dien Leiw süht all un jeden, dien Leiw kennt Grenzen nich; dien Leiw söcht för uns Fräden, dien Leiw tröst t männiglich. Dien Leiw will kein upgäben, wat wi ok dacht un daan. Dien Leiw röppt nieg in t Läben un helpt uns wiedergahn. Mel.: Befiehl du deine Wege (EG 361) nieg - neu / rögen - rühren

13 Wi Christen koen n uns freugen: Gott will dat Allerbest. Hei deit dat väl betügen, taumeist dörch Jesus Christ, ok dörch dat Bibelwuurt, dörch Christen ehren Globen, dörch wunnerhaftig Proben von siene Leiw, de duert. Hett Gott uns afgewunnen dat Hart för siene Leiw, denn hemm wi t Beste funnen von alls, wat t jichtens geef up unse schöne Ierd.. Gott schenkt uns, dat uns Läben mit Nähmen un mit Gäben von Leiw kriggt sienen Wiert. Nich möten wi alls maken, wat bringt an t sägent Enn ; de allerwichtigst Saken de kam ut Gott sien Hänn. Un hei hett fast tauseggt: Hei will uns allens sägen, ob Sünnenschien, ob Rägen; un hei bringt allens trecht. Mel: Zieh ein zu deinen Toren (EG 133)

14 Dien Ogen, Herrgott, seihn de Welt mit Leiw un Wollgefallen. Un du hest uns vör Ogen stellt, wat gaut is för uns allen: Wenn Og un Hart dat wüürden seihn, wur gaut du dat mit uns deist mein n, wüürd t utslahn uns taum Besten. Doch wi sünd blind oft för dien Leiw, de alle Lüd deit gellen. Weck seihn wi fründlich an, weck scheif un weiten doch, wi soelen jedeinen mit dien Ogen seihn, denn dat künn helpen ungemein tau gaut Tausamenläben. Is t nödig nich tau jede Tiet, dat nah de Schangs (=Chance) wi gripen, de Gott in Leiw uns gäben hett? : Dat gaude Frücht ut ripen, nämlichs sien Leiwhemm nähmen an un wiedergäben jedermann. Dor hett HEI uns tau raupen Mel.: Sei Lob und Ehr dem höchsten Gut (EG 326

15 Du, Gott, gäf dienen Sägen, tau läben in dien Tiet, tau blieben up dien Wägen; un wenn dat is so wiet, dat wi an uns Enn kamen, denn stah du uns tau Siet, tau legg n in Jesu Namen in diene Hänn uns Tiet. Mel.: Befiehl du deine Wege (EG 361)

16 Wat bün ick froh, dat ick kann hüren, wat bün ick froh, dat ick kann seihn; dat Uhr un Og gesund ok wieren; dat allens dank ick Gott allein. Hei help, dat ick mit apen Sinnen mi prat holl för sien gaudes Wuurt, in siene Leiw dat Best tau finnen, wat alle Tieden oewerduert. Wat bün ick froh, dat ick kann singen, un froh, dat ick ok snacken kann. Gott help, dat mi t ok deit gelingen, klauk mit dat Räden ümtaugahn; dat miene Wüürd wat Gaudet seggen, wat anner Lüd trechthelpen deit. Hei help, in miene Wüürd tau leggen, wat utstrahlt Leiw un Dankborkeit. Mel.: Ich lobe dich von ganzer Seelen (EG 250)

17 Mit Gott will ick mien Weg nu gahn, mit em dörch t ganze Läben. Sien Wuurt sall mi vör Ogen stahn, sall Licht un Kraft mi gäben. Sien Wuurt wiest mi up Jesus Christ, dat hei Gott s Amen för uns is alltiet un allerwägen. Mit Gott will ick mien Weg nu gahn, sien Will n tau eigen maken. Nich blind de lopen achteran, de wunner wat för Saken verspräken daun. As Gott sien Kind ick in sien Leiw dat Läben find alltiet un allerwägen. Mit Gott will ick mien Weg nu gahn, hei ward mi nich loslaten. Wenn Sorg un Bangen mi gahn an, will k faster sien Hand faten. Ok gah ick nich för mi allein; dor gahn väl mit in sien Gemein alltiet un allerwägen. Mel: Sei Lob und Ehr dem höchsten Gut. Bearbeitung:

18 Mit Freud un Danken will n wi nu in Jesu Nam di döpen, dat Gott sien Leiw un siene Tru, de sick keinein kann köpen, de Grundlag för dien Läben sünd; hei süht di as sien leiwet Kind, seggt tau di sienen Sägen. Mel. Sei Lob und Ehr dem höchsten Gut

19 1. Nu lacht de Morgen hell von den Häben, Licht ut dat Düster för uns upgahn: Dank för dit Wunner, Dank för dat Läben, Dank för den Aten, Dank för den Dag! 2. Sachten föllt Rägen, Water tau n Läben, wassen koen n Böm un Blaumen un Kuurn. Dank för de Wulken, Dank för de Arbeit, Dank för de Minschen, Dank för de Leiw! 3. Schenkt is de Sünn nschien, schenkt uns tau n Läben; Düster un Licht ut Gott siene Hand. Dank för dat Singen, Dank ok trotz Tranen, Dank för dat Lachen, Dank för dat Licht Mel.: Morgenlicht leuchtet (EG 455) Bearbeitung:

20 1. Wi danken di von Hartensgrun n, Herrgott, in dese Morgentunn, dat uns dien Sünn nieg upgahn is: Dien Leiw, de gell t uns wohr un wiss. 2. Wat dese Dag ok bringen mag, ob Wulken, ob de Sünn uns lacht, holl du uns fast an diene Hand, regier uns Hart un den Verstand, 3. dat wi up diene Wägen gahn, dien gaut Gebot in n Wind nich slahn, bi Glück von Harten dankbor sünd, för anner Lüd ehr Not nich blind; 4. dat wi giern unse Arbeit daun, tau Fierabend koenen rauhn un bring n den Dag mit Dank tau Enn un legg n denn alls in diene Hänn. Mel.: Die helle Sonn leucht jetzt herfür (EG 437)

21 Mäud bün ick, gah nu tau Rauh, giern mak ick mien Ogen tau. Gott, uns Vadder, du slöpst nich, wennst uns tau dien Angesicht. Hüt wier dat n schönen Dag; Wi hemm spält un wi hemm lacht; wier n ok Tranen mal dormank, segg n wi doch von Harten Dank. Wat nich gaut un recht is wäst, wo du gor kein Freud an hest, dat laat gaut nu wedder sien - as nah Rägen Sünnenschien. All de Minschen, lütt un grot, de befähl n wi di, leiw Gott; de hüt Nacht up Arbeit sünd, wohr du so as mi, dien Kind. Väle Minschen sünd wat bang vör de Nacht, de ward ehr lang ; sei hemm Weihdag, Sorg un Not; bruken Hülp von di, leiw Gott. Mel.: Müde bin ich, geh zur Ruh (EG 484)

22 De Abend is nu kamen, de Maand, de schient tausamen mit all de Stierns so klor. De düster Nacht sick utbreit, un sacht de Näwel teihn deit dörch Feld und Wischen wunnerbor. De Maand an hogen Häben, oft seihn w em half man äben, doch is hei drall un schön. So is t mit männig Saken, dat wi uns lustig maken, wieldat uns Ogen ehr nich seihn. Gott, Fräden laat uns finnen, all Weihdag oewerwinnen in Tauvertruug n tau di. Wi will n giern wiedergäben dien Leiw, von de wi läben. Dortau, uns Vadder, maak uns fri. Wi trugen dienen Sägen; bi Sünnenschien un Rägen sall hei uns sien dat Maat. Ok wenn uns Not süll drapen, schenk uns, dat wi koen n slapen un för den annern Dag sünd prat. Mel.: Der Mond ist aufgegangen Bearbeitung:

23 1. Gah hen, mien Hart, un säuk di Freud: Dor, wo de Sommerwind nu weiht, dor schenkt di Gott sien Gaben. Kiek hen, wur schön de Blaumen stahn; sei hemm ehr besten Kleeder an. Du sasst em dorför laben, du sasst em dorför laben. 2. De Böm stahn stolt in all ehr Pracht. De Ierd maakt sick ganz lies un sacht ein wides, gräunes Laken De Liljen un de Rosen stolt, de strahl n as Eddelstein un Gold. Kein König kann t so maken, kein König kann t so maken. 3. De Lewark stiggt nah n Häben tau. De Duw, de lett dat ok kein Rauh, flüggt oewer Holt un Feller. De leiwe, lütte Nachtigall, de singt dor buten oewerall un maakt de Welt noch heller, un maakt de Welt noch heller. 4. De Immen fleigen ümmerfuurt von Blaum tau Blaum, von Uurt tau Uurt, ehr Honnigdracht tau bringen. De Aawtböm wiesen ok ehr Dracht, tauierst man lütt, denn wasst sei sacht, de Aust, de mücht gelingen. 5. Ick sülfst, ick kann un mag nich rauhn; den groten Gott sien herrlich Daun will mi tau n Jubeln bringen. So sing ick mit, wenn allens singt, un laat, wat as ein Dankleed klingt, mi fri von n Harten dringen, mi fri von n Harten dringen. 6. Gäf, Gott, in t Hart mi dienen Geist, dat wassen siene Frücht taumeist (Galater 5, 22) un ick di Freud dau maaken. Un wenn du denn eis austen wisst, dat gaude Dracht tau finnen is vull Leiw un fründlich Saken, vull Leiw un fründlich Saken. Mel.: Geh aus, mein Herz und suche Freud (EG 503) Str von (zum Thema Dracht )

24 Wur gaut deit uns de Maien, wur warm schient Gott sien Sünn! Doran, wat alls deit bläuhen, ick grote Freud an finn. De Vagels hür ick singen un wispern lies den Wind. An leiwsten ded ick springen barstbeinig as n Kind. Den Herrgott will ick seggen mien Freud mit deipen Dank un will an t Hart em leggen all de, de middenmank in Not un Truer stäken, för de de Sünn nich lacht, hei mücht sien Hand utsträken, ehr oewerstraken sacht. Mel.: Wie lieblich ist der Maien

25 De Dör maakt up, dat Hart maakt wiet; nu is se dor, de festlich Tiet. Advent seggt, dat wat kamen deit, un föddert up tau grote Freud. För väle is t dat Wihnachtsfest; dat richten s ut up t allerbest. Un wat kümmt dorbi rut? Tau väl gahn leddig ut. De Dör maakt up, dat Hart maakt wiet; nu is se dor, de festlich Tiet. Advent seggt, dat wän kamen deit, un föddert up tau grote Freud. Uns Herrgott fründlich an uns denkt un disse schöne Tiet uns schenkt, väl Sägen up uns richt un upgahn lett sien Licht. Dees Licht för uns ein Namen hett; de is: Jesus von Nazareth; hei hett uns Gott sien Leiw anseggt, dat Leif-hemm uns an t Hart ok leggt: wat hei verkünnigt, lääwt hei ok för alle Minschen lütt un grot. Wer giern up sien Wuurt hüürt, mit Licht dörch t Läben stüert. Kumm, Heiland Jesus, kumm tau mi, all mien Verlangen steiht nah di. Maak lütt, wat di entgägen steiht, un grot, wat mi denn helpen deit, dat ick di Tauvertrugen schenk un giern ok an mien Nächsten denk, dat in mi wasst de Freud un t Hart di danken deit. Mel.: Macht hoch die Tür Bearbeitung:

26 Besinnt jug, Christenminschen, in dees Vörwihnachtstiet, (Variation für as Christen läben : Besinnt jug, Christenminschen, schenkt is uns Läbenstiet,) dat ji den Weg ok gahn daut, up den Gott inladt hett. Hei will dat Allerbest: Hei will dat wohre Läben in deipe Leiw jug gäben un twors dörch Jesus Christ. Vull Larm un ok vull Lichter un heil bunt is de Welt. Väl Geld un schön Gesichter, Erfolg ist dat, wat tellt. Gott süht dat anners an: Hei sett t ganz anner Maten för unse Läbensstraten un tau ein sägent Enn. Bi Gott ist grot, wat lütt is, wat süss oft is veracht; hei sett up dat, wat still is, is nich up Larm bedacht; Gewalt sien Sak nich is. Sien Macht leggt allerwägen hei in sien Leiw un Sägen. Wi seihn t an Jesus Christ. Wi bäden di, uns Herrgott, mak prat in uns dat Hart, up Jesus Christ tau hüren, dat uns de Welt nich narrt, dat wi giern mit em gahn, sien Maten gellen laten, in t Og dien Taukunft faten un trug up sien Siet stahn. Mel.: Mit Ernst, o Menschenkinder

27 För uns is wedder de Tiet rannerkamen, mit de uns Gott riek beschenken will: :/: Jesus, de ut Nazareth, den för uns, den för uns Gott tau m Brauder gäben hett. Wur väle Minschen sünd krank tau em kamen! För jeden harr hei ein Läbenswuurt. :/: Süll dat hüt woll anners sien, wenn wi uns,wenn wi uns em tauwenn n as ne Blaum de Sünn? O Gott, wi danken ut deip vullen Harten för all dien Leiw un dien Fründlichkeit. :/: Sägen uns dat Wihnachtsfest, dat du uns, dat du uns mit Christ Jesus gäben hest. Doch väle Minschen, de koen n sick nich freugen, tau deip drückt ehr sei ehr Läbenslast. :/: Ok för ehr du Sägen hest; wies ehr dat, wies ehr dat - du kannst dat dörch Jesus Christ. Mel.: Es ist für uns eine Zeit angekommen

28 Kaamt, Lüd, kaamt fixing, hier gifft t wat taum Freun! Kaamt all tausamen, denn ward t ji dat seihn: Gott will jug hüt wat Gaudet schenken; keinein von jug kann sick dat utdenken. Halleluja! Liggt in de Krüff dor in Bethlehems Stall ein ganz lütt Kinding, dat Jesus heiten sall. Wenn hei mal grot is, ward hei jug lihren, dat ji von Harten jug tau Gott kihren. Halleluja! Jesus lihrt Gott as leiw Vadding verstahn: Mit Tauvertrugen koen n wi dörch t Läben gahn. Gott will, dat alle in Fräden läben, hett Jesus dortau as Brauder gäben. Halleluja! Mel: Kommet, ihr Hirten (die beiden unterstrichenen Wörter sind je Silbe mit einer Achtel zu singen)

29 Maria dörch ein Durnwald güng, Kyrie eleison, Maria dörch ein Durnwald güng, de harr in soeb n Johr kein Lof nich dragen. Jesus un Maria. Wat drög Maria ünner ehren Harten? Kyrie eleison. Ein lüttet Kinding rein ahn Smarten, dat drög Maria ünner ehren Harten. Jesus un Maria. Dor hemm de Durnen Rosen dragen, Kyrie eleison, as dat Kinding dörch den Wald wüürd dragen, dor hemm de Durnen Rosen dragen. Jesus un Maria. Mel.: Maria durch ein n Dornwald ging Bearbeitung:

30 Kaamt, laat t uns den Herrgott singen, deip sall t ut dat Hart uns dringen, unsen Dank em dorför bringen, dat uns schenkt is Jesus Christ. För uns hett de Herrgott gäben Jesus dörch Maria Läben, as dat in de Bibel schräben: Gott sien Leiw will maken froh. Dringen sall t in alle Uhren, dat de Heiland uns is buren; kein n nich gifft Gott s Leiw verluren; dat s in Jesus ganz gewiss. Mel.. Kommt und lasst uns Christum ehren Chr, Voß

31 1 Laawt Gott! Ji Christen koent jug freun: Hüt fiern wi ein Fest! Gebuurtsdag hett nich jichtensein, nee, hei heit Jesus Christ, nee, hei heit Jesus Christ. 2. Wi denken nich bloots an dat Kind, dat in de Krüff dor leg ; ganz anner Grünn dat doch so sünd, dat s so n Bedüden kreg. :/: 3. Wier t Jesus nich, ut Nazareth, de as utwussen Mann väl Lüd üm sick versammelt hett, prädigt un hulpen dann. :/: 4. Mit Wuurt un Dat hett hei s inlad t, Gott-Vadder tau vertru n. För jeden wier hei dädig prat, gäg n kein n tröck hei nen Tuun. :/: 5. Wurans nu Wihnacht fiern? Bedenk! För dat Gebuurtsdagskind Is dit dat allerbest Geschenk: Vull Gottvertrug n wi sünd! :/: Mel.: Lobt Gott, ihr Christen alle gleich

32 1. Singt Gott, den Vadder, groten Dank, un leggt jug Tauvertrug n dormank. Denn Jesus Gott sien Leiw ansäd ; dat wier nich man ne Snicksnack-Räd : Halleluja 2. Hei lääwt de Leiw, hei deilt ehr ut, jed-ein kann kam, kein n smitt hei rut. Gott s Vadderleiw wier em so grot; hei truugt ehr ok in Krüz un Dod. Halleluja 3. Wat nüms nich ahnt: Gott geef em Recht; hett Ja un Amen tau em seggt. So freu n wi uns, de Dank is grot: Gott s Leiw, de gell t trotz Not un Dod. Halleluja Mel.: Erschienen ist der herrlich Tag (EG 106) Ohne Halleluja auch möglich nach der Mel.: Wir danken dir, Herr Jesus Christ, dass du für uns gestorben bist (EG 79)

33 Von Harten ji jug freugen koent: Uns Herrgott fründlich an uns denkt, in Jesus siene Leiw uns schenkt. Halleluja, Halleluja, Halleluja, Halleluja, wi laben Gott von Hartensgrund. Ja, Jesus glöwt un lääwt de Leiw för alle Lüd, ob grot, lütt, scheif. Wenn t hart kem, wat woll oewerblew? Halleluja... Keinein hett dat as moeglich dacht, as Jesus stüürw an t Krüz veracht, beweint, verhunzt un spöttsch verlacht. Halleluja... Wer dot is, is je nu mal dot. So dachten s all. Doch in sin Not mit Bäden höll hei fast an Gott. Halleluja... Wat gell t nu mihr? Gotts Leiw de Dod? De ünner t Krüz hemm t so seihn blot: Gotts Leiw tau swack is gägen den Dod. Halleluja... Doch wer tauletzt, de lacht an best: För n Dod blew bloots de letzte Rest. Gotts Leiw, de lacht an t Osterfest. Halleluja... Mel.: Wir wollen alle fröhlich sein (EG 100)