Inschaltquoten. för Hannah Paulsen

Transkript

1 Über Gernot Paulsen ist nur wenig bekannt. Er ist bereits hoch in den Achtzigern, hat aber erst vor wenigen Jahren damit begonnen, einige seiner Texte zu veröffentlichen. Er lebt zurückgezogen in Gnutz bei Kiel, Üm't Eck 2. Was die neuen Medien betrifft, so hat er schon ein wenig den Anschluß verloren. Daher läßt er seine Gedichte und Kurzgeschichten, bevor sie zur Veröfffentlichung gelangen, von seiner Enkelin auf dem PC abschreiben. Trotz seines hohen Alters und seiner mangelnden Einsicht in unumkehrbare Trends, insbesondere der unvermeidlichen Umgestaltung aller Lebensberiche nach betriebswirtschaftlichen Gesichtspunkten, wie sie kluge und sich voll auf der Höhe der Zeit befindliche Leute seit langem einfordern, kommt der alte Herr doch hin und wieder zu ganz erstaunlichen Erkenntnissen, die man ihm eigentlich gar nicht zutrauen sollte. Als illustrierende Beispiel aus Gernot Paulsens Oevre im folgenden zwei Kurzgeschichten: Inschaltquoten för Hannah Paulsen "Ideen brukt de Minsch, blots Ideen, denn löppt allns as vun sülven." "Goode Ideen, Ideen, de orig wat bringt", sagg de anner. "Wat bringt, woför?" frag ik. "Inschaltquoten tom Biespiel", anter he. "Inschaltquoten? Worüm graad Inschaltquoten?" frag ik. "Wenn en Sendung in de best Sendetiet blots up 7% kaamt or so, denn warrd se affsett. En paar Lü warrd rutsmeten - un nie Lü kaamt an de Reeg. Un wenn de Inschaltquot nich beter warrd, wedder nie - unsowieder." "Wieldat de Sendung nich good weer", meen de anner. "Wieldat blots en paar Lü tokeken hebbt, darüm." "Du hest seggt, mit goode Inschaltquoten löppt jichenswat vun sülven." "Tom Biespiel de Staatshuushold. Wenn use Finanzministers de Inschaltquoten up de Tell harrn..." "Dat hebbt se all", sagg ik, "jeden Dag kannst en in't Fernsehen bekieken, in de Tagesschau or in de Tagesthemen - un de hebbt bannig veel Tokiekers." "Dat meen ik nich. Wat för Sendungen hebbt de hööchsten Inschaltquoten, weet ji dat?" "Musikantenstadl, Wetten daß?, Freut euch des Nordens, Football", sagg de anner. "Aver ok Sex and Crime", meen ik,"na klaar: Porno, Soft Porno un Hard Porno, Reality TV - Entführung: "Wir sind dabei", Kreeg: "Stell dir vor, es ist Krieg und der Fernseher ist kaputt."" "Allns richtig, aver nich genoog. - Wat geef de besten Inschaltquoten, de hööchstn vun de hööchsten? Ik will ju wat seggen: Hinrichtungen: Reality TV direkt vor Ort, blangenbi de Giftspritz. Fröher, da geef dat ja keen Fernsehen nich, un da sünd de Lü uppen Marktplatz tohoop kamen un hebbt sik dat Spektakel ankeken. Daar gifft dat oole Biller vun un Berichten ok. De Galgen weer in de Mitt up en Podest, dat de Tokiekers allns sehen kunnen, or de Guillotin or blots de Block mit dat scharp Biel. Dat sünd tweehunnert Jahr, daar hebbt se in Neapel en aadelig Fruunsminsch afmurkst, wieldat se en Republik wull un Revolutschoon maakt hett. Ja, un eerder se ehr doodmaakt hebbt, hebbt se ehr de Ünnerbüx uttrocken. De Platz weer vull mit Tokiekers, un de weer heel vergnöögt un hebbt düchtig Bifall klappt. - Nee, för de Lü weer 'ne Hinrichtung jümmer en Belevnis, wo se noch lang vun vertellen dään. Un wokeen daar nich bi ween kunn, den weer echt wat ut de Nees gahn. Un wenn vundag in Saudi-Arabien en Deef de Hand wegopereert, un wenn in de USA en Mörder mit de Giftspritz doodmaakt warrd, de Lü findt dat heel interessant, un dat gifft düchtig Inschaltquoten, liekers de Senders gaar nicht direkt wiest, woans de Henker den Delinquenten bikant bringt." "Aver bi us is dat Gesetz daarvör, in Düütschland hebbt se de Todesstrafe ut dat Gesetzbook wegstreken." "Gesetze, de kann man wedder ännern. Dat bruk ik di doch nich bipuulen. Und wenn der Markt das verlangt..." "Ja, kannst nix doon, wenn de Markt dat verlangen deit", meen de anner. Ik nu wedder: " Wat ik nich verstah: wat hett dat allns mit de Finanzministers ehrn Huushold to doon?" "Tööv man af, dat warrst du noch gewahr. Also: Wenn dat hohe Inschaltquoten gifft, wat kümmt daarbi ruut?" De anner: "Denn kann en good Reklame maken för sien Produkten un Deenstleistungen. Un daar kreegt de Senders denn en groten Batzen Geld för." "Mi dücht, nich blots de Senders. Denk mal an de Bundesliga." De anner: "Ja, de Vereene, de kriegt daar wat vun af, vun dat Geld." "Un wokeen betalt dat?" De anner: "De Senders, de hebbt en Verdrag maakt mit den DFB un de hett en Verdrag mit de Vereene." "Un wenn en Sender so'ne Hinrichtung överdragen will, life sotoseggen?" De

2 anner: "De Verbreker, de brukt dat Geld nich mehr, de warrd den Lepel ja bald afgeven." "Richtig", sagg he, "dat Geld, dat kriegt de Knast, wo he insetten dä. De hebbt em ja ok prepareert för de Hinrichtung: Kost un Logis. Kost 200 Mark den Dag - tominnst. Un dat Geld, dat mööt se wedderhebben, is doch klaar. Un wat glövst: Wenn en Knast en attraktiven Delinquenten levert - en knackigen jungen Kerl för de Fruunslü or 'ne knackige sexy Deern för de Mannslü -, wenn se sowat levert, denn köönt se wat verdeenen, en ganzen Barg sogaar. Worüm? Na, dat kümmt vun den Wettbewerb mank de Fernsehanstalten. Wenn also en Knast jedet Jahr so'n paar Delinquenten levert, denn makt he Profit. Kann investeern un nie Hüüs buen. Dat sekert Arbeitsplätze - un dat nich to knapp. Dat wichtigste aver heff ik noch gaar nich seggt - un daar freut sik de Finanzministers över: En Knast, wat so veel verdeent, de kann, wat segg ik: de mutt privatiseert warrn. Un wenn dat denn good löppt mit den privaten Knast, denn geiht dat an de Börs. Un wenn en Knast so richtig an'n Drücker is un orig Dividende utschütt för sien Aktionärslü, denn warrd en annern Knast daarto köfft, un wenn dat so richtig wiederlöppt, noch en un denn noch en: un denn nömt se sik 'Deutscher Knast-Verbund AG' or sowat." "Aver se mööt up de Inschaltquoten uppassen", sagg ik, "wenn de trüggeiht, denn is dat zappendüüster. Jede Week en Hinrichtung, warrd dat nich langtöögsch?" "Wenn dat professionell inszeneert is, nee, langtöögsch warrd dat nich. Wetten daß? löppt ja ok all lang Tiet, Geld oder Liebe? ok. Kiek mal, Hinrichtung is nich gliek Hinrichtung: Daar gifft dat de Giftspritz, de Guillotin un den elektrischen Stohl. Mennige Verbrekers warrd uphangt, mennige veerdeelt. Denn hebbt wi den Block un dat scharp Biel, ok runnersmieten ut'n teinten Stock hört daarto. Un doodscheeten ok. Or erwürgen mit dat Würgisen, dat hebbt se in Spanien in Franco sien Tieden maakt. - Wichtig is, dat de Tokiekers bi dat Speel mitspeelen köönt. Weet ji, ik denk mi dat so: En Moderator stellt den Delinquenten vör, he vertellt de Tokiekers, wat he maakt hett un worüm he afmurkst warrn schall. Tom Biespiel: En hett sien egen Grootmudder bisiet bröcht, wieldat se ehr Testament ännern wull, or de Grootmudder hett ehrn Enkel Gift geven, wieldat se hört harr, dat he ehr afmurksen wull. Nu aver de Frag an de Tokiekers: Woans schall de Delinquent doodmaakt warrn? "Rufen Sie uns an: Wählen Sie 0927/ , wenn Sie für die Giftspritze sind; sprechen Sie sich für das Vierteilen aus, so wählen Sie bitte 0927/ , halten Sie den Galgen für angemessen, dann wählen Sie die 0927/ " Denn kaamt en paar Werbespots, un en Half Stünn later vertellt de Moderator, wat bi de Ümfrag ruutkamen is. Eer dat dat Oordeel vollstreckt warrd, makt de Moderator en lest Interview mit den Delinquenten un fragt em tom Biespiel, of he tofreden is mit de Tokiekers ehr Utwahl un wokeen he noch gröten will. Un denn geiht dat af up den Stohl or up den Richtplatz na den Galgen. Un wat glövst, de Tokiekers, de blifft daarbi, un dat gifft Inschaltquoten: en Droom." "Wenn dat Hinrichten jümmer so groote Inschaltquoten bringt", meen ik, "wo kriegt se denn all ehr Delinquenten her? Soveel Mord un Doodslag gifft dat doch gaar nich bi us." "Wenn de Düütsche Knast-Verbund nich so gau levern kann, as de Markt dat verlangt, denn mööt wi de Gesetze ännern." "Daar kannst nix bi doon", sagg de anner. "Afmurksen nich blots bi vorsätzlichen Mord, ok bi eenfachen Doodslag or ok fahrlässige Tötung tom Biespiel. Aver toerst den Instanzenweg, den mööt toerst ännern. Blots ene Instanz, blots en Oordeel. Nich so as vundag, dat duert un duert: Un över de Jahr warrd de Kandidaten oolt un klöterig. Un de Finanzministers, de hebbt daar ok wat vun: De brukt nich mehr so'ne Masse Richters un Staatsanwälte, un de, de nich Beamte sünd, de smiet se eenfach ruut: Aufgabenkritische Überprüfung heet dat: betriebsbedingte Kündigung." Ik wedder: "Aver dat langt noch nich. Du kannst di dien Delinquenten nich so eenfach backen." "Wo du recht hest, daar hest du recht. Backen kann ik mi miene Delinquenten nich. Daarüm mööt wi de besten Delinquenten ökonomisch insetten. Vun jeden Spitzendelinquenten mak ik 'ne lütt Serie vun. En Kinnerschänner tom Biespiel. De erste Deel: sien Kindheit, sien Jugend, siene Frünne, sien Sexlife. De tweete Deel: de Opratschoon..." "De Opratschoon? Wat för 'ne Opratschoon?" "Eer dat se em uphangt, an de Wand stellt or veerdeelt, warrd he erst mal kappunert. Daar sünd 'ne Masse Lü, de findt dat gerecht un de willt daar ok bi tokieken. - Denn de drütte Deel: de kappunerte Kinnerschänner. Un denn de Hinrichtung. Makt allns tosamen veer goode Inschaltquoten. Ressource optimal genutzt." "Aver mank de Fruunslü, daar gifft dat doch ok welke, de de Kinnerschänner helpen doot?" "In't Mittelalter, daar hebbt so'n Paal hatt, den hebbt se up den Marktplatz upstellt un daar hebbt se de Verbrekers an fastbunnen.

3 'Pranger' hett dat heten. Un elkeen, de daar vörbi keem, kunn de Verbrekers schamfeern un anspeen, wenn he dat wull. Un so makt wi dat mit düsse Fruunslü. Un de, de schön knackig un sexy sünd, de mööt achteran in de Peepshow, un de annern, de schickt wi in use Namiddags-Talkshow." "Un wenn de Fruunslü daar Spaaß an hebbt, an de Peepshow or de Talkshow? Schall dat ja geven sowat." "Laat jem ehrn Spaaß. Hauptsaak, de Tokiekers wesselt nich na de Konkurrenz." "Aver nu mal ehrlich: Is dat noch human?" frag ik, "dat mit dat Kappunern un de Fruunslü an'n Pranger. Mörder un Kinnerschänner mööt ehr Straaf hebben. Un wenn dat nich anners geiht: Sicherungsverwahrung. Liekers..." "Wat wi doot, dat is wahre Humanität. Glövst du, dat de Lü in Spanien, wenn se na'n Stierkampf hengaht un daar veel Geld för uppen Disch leggt, glövst du, de willt so'n oolen klöterigen Bullen in ehr Arena hebben? Glövst du dat? Nee, de Bull mutt Knööf hebben, mutt so richtig in Saft stahn. Daarüm hebbt se ehr Bullenfarms in Andalusien mit saftige Wischen. De hebbt dat heel good, de Bullen, warrd plecht, warrd düchtig upfoddert, eer dat dat na ehr leste Stünn in de Arena geiht. So makt wi dat ok mit use Delinquenten, wieldat so'n oolet Wrack an'n Galgen or uppen elektrischen Stohl, dat willt de Tokiekers nich seihn, denn wesselt se na en annern Sender, un de Inschaltquot is in Moors. Nee, de Knast-Verbund, de peppt use Delinquenten noch mal so richtig up, eer dat se ehr lest Spektakel belevt. Ja, mennig en spendeert de Verbund sogaar en Kur." He möök en lütten Paus, bannig still weer dat miteens. Denn sagg he to den annern: "Wi hebbt wat to besnacken. Kannst mi mal en beten alleen laten mit em." "Allns klaar, Chef", anter de anner un güng ruut. "Du büst sien Baas?" "Hest dat nich wußt?" "Nee, heff ik nich." - "Wat ik mit di besnacken wull: Du magst doch ok mal geern in't Fernsehen?" "So'n Tüünkraam. Wokeen hett di dat vertellt? Un denk an de Quoten, nüms will mi seihn un ik ok nich. Nee, keen Chance nich." "Wichtig is, woans dat inszeneert warrd." "Ik luster." "In dien Naverschap, daar wohnt doch so'n lütt Deern. Wo heet se denn noch?" "Weet nich: Anna, Anita, Amanda... irgendwat mit'n 'a'." "Du kennst ehr aver good?" "Nee, anners wüßt ik doch ehrn Noom. - Daar föllt mi in: Clarissa heet se, Clarissa." "Kennst ehr also doch beter?" "Nee." "Wo good?" "Is doch eendoont." "Is nich eendoont. - Gistern hebbt se ehr funnen, Clarissa, in Diek, dood." "Mien Gott!" "Nix mien Gott! Wo heet de Deern noch?" "Clarissa." "Hest nix vun lesen?" "Heff ik nich." "Hest nich wullt. Wat hest du mit ehr maakt?" "Wat schall ik maakt hebben? Ik kenn ehr doch man knapp." "Wannehr hest du ehr dat leste mal seihn?" "Dat mag all en paar Weeken her ween, wat weet ik. Is doch eendoont." "Is nich eendoont. Hest ehr bemööt. Un wat denn? Wat hest du denn maakt?" "Nix." "Nix? Ik kann dat nich betügen, dat du ehr nix doon hest." "Du büst nich daarbi west. Nüms is daarbi west." "Wenn nüms daarbi weer, blots du un Clarissa, denn weer daar doch wat." "So heff ik dat nich meent." "So hest aver seggt. Un ehr man knapp kennen mögen. - Nee, mien Jung: twee Manden noch, un wi sünd up Sendung. Toerst mööt wi na dat Gericht, stantepee, Dringlichkeitsstufe 1a. Dat Oordeel hebbt wi binnen twee Weeken, wat segg ik, in dree Daag, wenn allns löppt. Denn dreit wi so'n lütt Film över di un dien Leven, un denn schickt wi di na Kur. Betalt allns us Sponsor." "Wat schall ik bi de Kur? Ik bün gesund, hett mien Dokter seggt. Ik bruk keen Kur nich." "Na prima, kriegst ok en Kurschatten, kannst noch mal wiesen, wat du kannst - as Mann, meen ik. Doch denn is Schluß mit lustig. Denn geiht dat up usen Vertragsdokter sien Opratschoonsdisch." "Reinweg verrückt büst du." "Willst du, dat ik den annern wedder rinhaal? Willst du dat? Bi't Kappunern, daar is he en Experten. He is mal Farken- un Bullsnieder west. Daar hett he vundag noch sien Spaaß an. Mien Methode is human, kriegst Narkose, daar merkst gaar nix vun. - Un denn dat Finale in us Knaststudio mit utwählt Lü as Publikum un buten de Tokiekers vör ehr Fernsehers. Is dat nix? Un ik bög di dat ok so hen, dat du de Guillotin kriegst. Ik segg di, dat is 'ne groote Ehr: König Ludwig XVI, Marie-Antoinette, Danton, Robbespierre, heel groote un bekannte Lü sünd ünner de Guillotin doodbleven. Anner Kandidaten warrd daar richtig afgünstig bi." "Reinweg verrückt büst du." "Un an't End de Kamerinstellung, dat is mien nieste Idee. Du kiekst in de Kamera, plinkögst noch so'n beten, un denn dat Fallbiel: ritsch. Kopp in'n Emmer, Schluß, aus, finito."

4 Dat klopp an de Dör. "Kannst wedder rinkamen." "Hest em engageert?" frag de anner. "So good as engageert. Aver dat Kappunern, dat makt ditmal de Dokter." "Schaad is dat, richtig schaad. Aver du büst nu mal de Baas." "Dröff ik ok mal wat seggen?" keem ik daartwüschen, "dat mit de lütt Deern, dat heff ik mi utdacht. Dat gifft kenn lütt Deern nich in mien Naverschap, un ok keen, de Clarissa nömt warrd. Clarissa is mien Naver sien Peerd. Un lebennig is se ok." "Un ik weet", sagg he,"dat du nix maakt hest mit Clarissa, egaal, wat se is: en lütt Deern or blots en Peerd. Aver nu is dat to laat. Ik heff mien Delinquenten för de neegsten Sendetermine, un de Delinquent, dat büst du." "Wo ik doch gaar nix maakt heff." "Dat is eendoont." "Du makst Spaaß." "Nee, kannst mi glöven: mi is dat eernst." En lütte Nachtmusik, de Internationale, en feste Borg, Haas un Swienegel, un woans noch allns en good Enn nehm vun Gernot Paulsen Bekanntlich süht den Swienegel sien Fru jüst so ut as ehr Kerl. Nu, dat weer an enen schönen Sünndagmorgen inne Sommertied. De Sünn weer hell upgahn an n Heven, de Morgenwind güng över de Stadt, un alle Kreatuur weer vergnögt un happy. Se wullen sik drapen up en Rendevous so hett dat heten, as dat Wünschen noch hulpen hett up en Rendevous in n Stadtpark. Dat weer en lange Tiet all, wat de junge Lü vundaag lang nennen doot: en paar Weeken, dat se sik kennenlehrt hebbt in ne Disco, un se, de Deern, harr em so richtig leef. Bloots he wüss dat noch nich, meen se, un se glööv, dat ok he..., ja seker weer se, meen bloots, he weer to schuuch. Aver weer he dat? Hett he dat mitkregen, dat se...? He weer all daar, as se na n Stadtpark henkeem, na ehrn Platz, na ehre Bank, wo se so faken seten un mitenanner snackt hebbt un swiegen ok, un Pläne maakt, meen se. Un se weer richtig selig, wieldat ditmaal, dat erste Maal, weer he toerst up n Plats un tööv up ehr, annertiets harr se töven müßt un dat nich to knapp. He stünn vör ehre Bank, harr de Arms ünnerslagen un quinkeleer ehrn Hit vör sik hen: ehrn Hit, wo se sik bi drapen un wo se nach danst harrn de erste Nacht in de Disco. Dat weer de Gelegenheit, meen se, wo man seggen kann, wat maal seggt worrn mutt. Denn daar harr se keen Twievel nich, un se weer en emanzipeert jung Fruensminsch: de en Swienegelin is, de mutt tosehn, dat ehr Kerl ok en Swienegel is. Un he weer de richtige. For sure. As se nu so up ehr Bank sitten dään, kunn en menen, se weern dat ideale Paar, so schön weer dat bloots vun t Ankieken. Se wull nich glieks ruut mit de Spraak, sowat will klaarmaakt warrn. Un so snacken se över dit un dat un dat un dit. Nu aver, glööv se, weer de richtige Momang, un se kuschel sik dicht bi em an. Kiek maal, nu kennt wi us all so good un wi verstaht us, as dat so ween schull: ok sunner Wöör. Liekers warrd dat Tiet, dat ik di seggen do, wenn du dat nich deist, ik weet, büst en beten schüchtern, also wat ik di seggen wull, daarmit dat gans klaar is twüschen us, klaar is dat sowieso - meenst nich? aver ruut mutt dat, dat mutt maal seggt warrn, also wat ik di seggen wull: ik... Ja, un nu keem daar Mozart twüschen, lütte Nachtmusik: da dada da dadadada, da dada da dadadada, wieder güng dat nich, dat aver nich bloots enmaal, nee, twee un dreemaal. Nu, up maal, weer he gans wiet weg, snack över dit un dat un dat un dit, bannig wichtig Tüüg, klaar un ok minner wichtig. Un se weer ok wiet weg, obschoonst se gans dicht bi satt - bi em up ehr Bank. - Dat höör gar nich mehr up. Se keek rundüm in den Park wat schull se doon? -, luster na de Vagels, wuß nich, wo se henkieken schull, un satt nich mehr gans so dicht bi em. - Opletst weer dat vörbi mit de Snackerie. Se wull aver nich glieks ruut mit de Spraak. Un so snacken se wedder över dit un dat un dat un dit. Doch denn smuus se sik dicht bi em an. Weetst, wat ik di seggen wull:... Aver daar weer wedder de lütte Nachmusik vör. Duert nich lang ditmaal. Wohrhaftig: lang duer dat ditmaal nich. As se sik nu dat drütte maal bi em ankuschel harr, so richtig fest, he kunn ehr föhlen, ehr Bost, ehr Schenkel, un se striek em dat Been gans sacht, as se sik also wedder ankuschel

5 harr, da sagg se, wat ne, da fluster se em in t Ohr, un he spör ehrn liesen Aten: Du weetst ja all, wat ik di seggen wull: ik... Nich, dat se wat tegen Mozart harr, aver daar weer se all wedder, de lütte Nachtmusik, nich dremaal, nich tweemaal, bloots enmaal. Is heel wichtig! -... Glöövst, we kunnen dat maken?... Denn schüllt wi.... Nee... Nee... Doch, klaar... Worüm dat?... Nee, dat denk ik nich, denkt he dat?... He is en... Ja, daar mööt wi wat utklamüstern... Un so güng dat un güng dat, un nehm keen Enn nich. He weer gans wiet weg, un se, se weer dicht bi em, doch se satt bloots blangenbi un wuß nich, wat doon. Se keek na de Lü, de vörbikeem an düssen schönen Sünndagmorgen. Güntsiet vun den Weg, se weer dat gar nich wies worrn, teihn Meters villicht, villicht föffteihn, wieder nich, seten twee oole Lü, richtige Grufties, so twüschen föfftig un sößtig, en Mann un eene Fru, en oolet Paar, Sülverhochtiet all vörbi, seker, un vertell sik wat, lachen un smustern un werrn vergnöögt, woans en Minsch vergnöögt ween kann an en n schönen Sünndagmorgen in n Stadtpark. Se wörr richtig afgünstig up de twee Grufties. Man wor hebbt se grad över lacht? Un worüm sünd se so vernöögt, un worüm smustert de twee Oolen so? Hebbt se över ehr lacht, över ehr miesgrämig Gesicht? Hebbt se jem beluert, se, as se sik bi em ankuscheln dä un denn de lütte Nachtmusik. Nu höör de Snackerie up, opletst. Wat hest du mi noch seggen wullt? frag he. Och, nix! Weer se nu de twee Königskinner aver bi em, wokeen weet dat so nau? or weer se de Swienegelin ehr Kerl un den Swienegel siene Fru? Wi willt dat noch wies warrn, man dat duert noch en paar Takten. Nee, nee un nochmaals nee, so kann dat nich wiedergahn mit use Liek. Wi bruukt en niee, minnst en beten frischer as use oole: doot or lebennig. Em begraben or verbrennen, dat köönt wi nich doon, dat draff nich ween. All de Touristen - dat bringt orrig Devisen. Nee, sunner Liek löppt nix. Aver wenn ik an de Kosten denk, wat dat kosten deit, dat ewige Prepareern vun den oolen Kerl un dat warrt düürer un düürer. Dat duert nich lang, un wi sünd in de Miesen. Man Kerl, ik weet keen n Rat nich. Doot or lebennig, seggst du. Ja, ik weet Rat. Ik kenn daar en, he is en Suupkerl un en oolen Kummunisten bavento, un he süht just so ut as usen Wladimir Iljitsch. Den füllt wi af mit Wodka. Jeden Avend kriegt he sien Portion, un wenn he mööd warrd vun dat veele Suupen un inslapen deit, denn leggt wi em in den Sarg, un daar slöppt he denn mit sien n versuupten Kopp, bet dat wi dat Mausuleum wedder dicht makt. Bi den Wodka, daar kriegt wi Mengenrabatt, un so sünd de Betriebskosten en gansen Barg minner as nu mit Wladimir Iljitsch. Man wo lang höllt he dat dörch, jeden Morgen Klock söven mit en versuupten Kopp in n Sarg, villicht bloots mondags nich, wenn wi dicht hebbt mag ween. Vun dat Suupen, daar versteiht he wat vun, daar laat di man keene griese Haar över wassen. Un wenn he us afnibbeln deit, denn is dat ok keen groot Malöör nich. Denn organiseert wi ne Extra-Nachtschicht mit alle usen Moorliekenun Mumienspezialisten, waid em ut, as de Jägerslü seggt, un makt em trecht för den tokamen Dag. Un ne niee Liek prepareern un frisch hollen, dat is en gansen Barg kostengünstiger as mit ne oole Liek as Wladimir Iljitsch. Un wieldeß hebbt wi noog Tiet un söökt na`n nien Kandidaten. Geseggt, gedaan! Wladimir Iljitsch wörr verbrannt, un sien Geist - or wat dar noch vun över weer verdünneseer sik dörch den Schornsteen up Nimmerweddersehn. - Up Nimmerweddersehn? Nu, dat güng heel good mit den oolen Suupkopp, de ersten Weeken tominnst. Keeneen vun de Besöökers kreeg dat spits, dat daar en Ersatz-Lenin in n Sarg leeg. Un de Rubel rull, as so n Rubel man rullen kann. Sogaar Kim-Sung-Il, de groote Führer un Stüermann ut Nordkorea, Vadder vun t Vaddderland - he weer extra anreist mit de Isenbahn - meen nich anners, as dat weer Wladimir Iljitsch sülven, de em daar ut den Sarg ankieken dä. Dat weer an enen griesen Sünndagmorgen inne Harfstied. Gries över gries, Nebel allerwegens, nix mit Morgenroot, gar nix. Dat weer de sövente November; man in de oolen Tieden, as dat Wünschen noch hulpen hett, da tellen de Russen de Daag ja noch julianisch, un da weer dat de fiefuntwintigste Oktober. Worüm dat so wichtig is? Wieldat dat Wedder

6 beter warrn schull an düssen Dag. Un de Nebel, de weer nix as Camouflage för dat Morgenroot. Wladimir Iljitsch harr dat weten, un de Suupkopp un ollen Kommunisten, de wuß dat ok. Man he sleep, un darüm füng de Dag an, as de Daag in t Mausesoleum so anfangen dään. De Reeg vun Besökers, de Lenin ankieken wullen, weer all bannig lang Klock negen, as se dat Mausoleum apen maken. De Saal mit de Liek weer heel vull, un en Barg Lü weer all an Wladimir Iljitsch sien n Sarg vörbidefileert un harr sik Lenin ut de Neegde maal so richtig ankeeken. Ja, aver wat weer dat miteens? Völker hört die Signale, auf zum letzten Gefecht, wieder güng dat nich: de Melodie bloots, aver de Wöör, de kennt ja jedereen. Un denn wedder de Melodie: Völker hört die Signale, auf zum letzten Gefecht. Un denn en drütt, en veert, en föft maal. Man wat weer dat nu? De Sargdeckel wörr upklinkt, un daar stünn he: Wladimir Iljitsch Lenin, as wi em kennen doot vun all de Billers, Filmen un klooke Bökers, de se över em publizeert hebbt. He weer en beten mööd, klaar, aver quicklebbenig. - Un keen weer dat, wo he mit snacken dä? Weer dat Kalle Marx? Or weer dat Kalle sien Fründ un Gönner ut Barmen? Weer dat Leo, Leo Trotzkij? Weer dat villicht Erich? Nee, em seker nich. Dat weer..., nüms harr dat jemaals to weten kreegen. Veele Lü harr dat Wunner belevt un kunnen betügen, dat Lenin wedder upstahn weer un se dat sülven belevt un sehen harr, mank jem ok welke, de besonners goot anschreven wörrn: alse man des tughen kunde mit vele goder borghere unde goder lude. Un stantepe güng dat dörch gans Russland bet na den letsten Winkel vun Sibirien: En Wunner, en Miraculum! Lenin is wedder upstahn! Use leve Genosse Lenin is wedder up n Plats! Nu warrd allns beter un is wedder bi de Reeg! Un denn güng dat dörch de ganse Welt. - Wat schull nu passeern? Sowat harr dat noch nich geven. Afmurksen or aftreden, dat weer hier de Fraag. Nee, de Fraag weer dat nu nich mehr. För t Afmurksen weer dat all to laat. De Regierung trad af. Lenin wörr de nie russisch Präsident, un so harr de Kommunismus sien n tweten Versöök. Ja, un as in den oolen Tieden, as dat Wünschen noch hulpen hett: de enen harrn dat richtige Bewußtsein, un de annern buen den dösigen Sozialstaat wedder up. So begeev sik dat, dat ut en frische Liek en nien Präsidenten wörr. Woans dat aver mit de Königskinner or de Swienegels tosamengeiht, dat willt wi noch wies warrn. Man dat duert noch en paar Takten. Grönwohld, wokeen kennt Grönwohld? Ja, daar weer doch so n Dichtersmann, Hermann Claudius, Matthias Claudius sien Urenkelsöhn, de weer daar tohüüs, - un denn speelt Grönwohld inne Bundesliga, Football, dat is doch wat. Man de Ball is wat lütter as annerwegens, un de Speelers ok. De hebbt alle en Standbeen, dat linke, un en Been, wo se mit speelen, beter: wo se mit scheeten doot, dat rechte. Dat doot se aver bloots, wenn se een uppen Kopp kregen, vun baben mit den Wiesfinger or den Mittelfinger. Un wieldat de Speelers bloots kicken köönt, wenn daar en up ehrn Kopp tippt, warrt dat Speel Tipp-Kick nömt. - Doch as wi all weten doot: veele Wege föhrt na Rom? Man woveel föhrt na Grönwohld? Dat weer an en n bannig koolden Sünndagmorgen in de Wintertied. De Paster wull na Kark hen, dat weer all laat, de Köster harr grad anfungen mit dat Glockenbeiern. Man de Paster kunn dat Manuskript vun sien Predigt nich finnen. Hest du mien Manuskript sehn?, frag he siene Fru, dat leeg doch gistern Avend noch up mien Schrievdisch. Wat bruukst en Manuskript, predigst doch jümmer datsülvige. Ik tominnst kenn dien Predigten utwennig un dien Gemeende ok. Vundag, wieldat dat so koold is, is wedder Martin mit sien n Mantel an de Reeg, heff ik recht? Ne goode Predigt hett jümmer en aktuellen Anlaß un vundag is dat koold. - So, hest du mien Manuskript nu sehn or nich? Kennst dien Predigt doch woll utwennig. Ik un jümmer datsülvige predigen! Ik kiek mien Manuskripten jümmer niep un nau dörch, änner hier wat, beter daar wat, ik fiel an jedeen n Satz, bet dat dat stimmig is... Un ringst üm jedeen Woord as Luther. Ja, as Luther, wenn du dat so meenst. Du un Luther! Da mutt ik nu aver lachen. N Fuuljack büst du. Dat is dat letst. Mit di gah vundag nich na Kark, mit di nich. Will ok nich, tohuus is dat tominnst nich so lantöögsch as in dien Kark. Ik höör mi de Predigt in t Radio an, is toletst maal wat anners as dien... Also, wo is mien

7 Manuskript hen? De Köster hett all uphört mit dat Beiern. De Lü warrd langsam hiddelig. Ik heff keen funnen, as ik... Hest mien Schrievdisch wedder uprüümt? - Mien Schrievdisch is tabu, tabu, weest doch wat dat meent? Mit di kann man ja nich reden, hest ja doch jümmer... Oolet wedderbörstig Wief, un mit sowat mutt man nu tosamenleven, gnadder he för sik hen, trock sien Mantel an - bannig koold weer dat an düssen Dag, aver dat hebbt wi ja all hört - un güng na sien Gemeende. Sunner Manuskript. Klaar, dat he keen recht Lussen harr up Gottesdienst, Karkenmusik un sien egen Predigt an düssen koolden Sünndagmorgen in de Wintertied. Siene Predigt füng an woans kunn dat anners ween? - mit Martin un sien n Mantel. Un wat he darto sä, dat weer ja allns so orrig richtig. Dat man delen schall mit den, de nix hett. Un dat dat vundag ok bi us... Un dat dat bannig koold weer in Russland, un veele Lü Hunger hebbt, un dat dat aver ok seelischen Hunger geev, dat much ween in de Naverschap or sogaar in de egen Familie, un nüms warrd dat gewahr. Un ok dat weer so wahr un richtig, as dat wahr un richtig ween kunn. Man dat duer un duer. Mennigeen weer grad bi t Inslapen, un mennigeen weer bang üm sien Sünndagsbraten, as... ja wat? Weer he nu gans un gaar mall worrn? Mitten bi de Predigt? Un so fungen se an: Ein feste Burg ist u-unser Gott, ein gute Wehr und Wa-a-a-ffen... Man he wunk af. Doch daar weer de Melodie wedder un bloots wedder de Anfang. He wunk wedder af. Un denn fluster he so lies, as he kunn nüms schull dat mitkregen, un nüms kreeg dat mit: Dat is ja woll dat allerletst, ik bün mitten bi de Predigt, un du... Wo kann ik weten, dat dat so lang duert? Un denk ok maal an de Lü, de willt na Huus, middageten. Ik wull ja man bloots weten, of du to n Middageten na Huus kamen deist - na all den Striet... He weer richtig füünsch: Mitten bi de Predigt! Wat schüllt de Lü denken? Dat denkt se sowieso. Frechheit, dat, gnadder he vör sik hen. Denn fung he wedder an mit Predigen. Aver dat weer nu en gans anner Predigt. Siene Wöör weer gewaltig, de ganse Kark weer so full mit siene feste Stimm, dat de Lü menen, daar spröök der Zorn Gottes sülven un nich bloots de Dörp-Paster ut Grönwohld. Un de, de noch grad in Morpheus siene Arme legen harrn, weern hell-waak mit n Maal. Is dat wohrhaftig usen Paster, de daar up de Kansel steiht? Un keen weer dat, wo he mit snackt hett? Keen much dat wesen sien? - Stantepee güng dat dörch gans Grönwohld, un denn dörch gans Düütschland. Un dat duer nich lang, da frag sik de ganse Welt: Keen weer dat, wo de Paster vun Grönwohld mit snacken dä? Veele Lü wussen keen Antwort nich, aver mennigen, de wuß. In Rom keem dat Kardinalskollegium tohoop un güng in Klausur. En nie Papst müß kört werrn. Dat duer heel lang mit dat Kardinalskollegium, söß Weeken un mehr. Nix mit habemus papam, nix mit witten Rook: se kemen nich övereens. Da kreeg de Paster vun Grönwohld en ut Rom, un dat Kardinalskollegium leet fragen, of he, de Paster vun Grönwohld, nich Papst warrn wull. He muß bloots katholsch warrn un nach Rom hentrecken. Oh mien Gott, Mann! füng den Paster sien Fru an, büst du nich klook, hest du denn gans den Verstand verlaan? Wo kannst denn na Rom hentrecken un Papst warrn wüllen? Un katholsch warrn bavento? Katholsch warrn? Wenn se mi as Papst hebben wüllt, denn mutt se lutherisch warrn. Aver Rom? Worüm nich? Nie nich treck ik inne Stadt. Ik bliev in Grönwohld. Is doch noch gaar nix ruut. Mutt erstmal verhanneln mit dat Kardinalskollegium, woveel so n Papst an Gehalt kriegen deit unsowieder. Un wenn ik verhannel, ik segg di: resonneer nich in Männergeschäfte, dat is gans un gaar mien Saak. Nee, lutherisch wullen se nich warrn, doch se kunnen ja tohoop kamen, en nie Kark: ökumenisch mit en n Papst an de Spits. Ja, un wenn de Papst nich na Rom kamen will, denn geiht Rom na den Papst. Un so begeev sik dat, dat en Dörppaster de erste ökumenisch Papst un Grönwohld dat niee Rom wörr. Woans dat aver mit de Königskinner, de Swienegels un Lenin tosamengeiht, dat willt wi glieks wies warrn.

8 Daar harr sik bannig wat verännert in Grönwohld un nich bloots daar. De Paster weer nu Papst un Bischop vun Grönwohld. De katholsche Kollege siene Hushöllersche kunn nu endlich ehr Kinner vertellen, wokeen ehr Vadder weer. In Rom harr se den Petersdom afreten un in Grönwohld wedder upbuut. Twars weer Grönwohld en beten lütt för so ne groote Kark dat weer so n beten as in Putbus mit den groten Plats, so groot as de Place de la Concorde in Paris un schier nix daarbi, man dat schull sik ännern, un dat so fix, dat de oolen Grönwohlders dat man knapp or gaar nich begriepen kunnen. De Grunnstückspriesen weer en gansen Barg in de Hööchte gahn, un mennigeen in Grönwohld weer mit n Maal heel riek worrn. Dat Dörp weer vull mit Touristen un Pilgers, Hilton un Holiday Inn wullen twee averbasig groote Hotels buen, un Tipp-Kick Grönwohld harr graad de düütsche Meesterschapp wunnen un speel nu in de Champions League. Dat weer an enen schönen Fredagmorgen in de Fröhjahrstiet. In de oole Siedlung seten twee Laarken up en n Appelboom un wünschen sik de oolen Tieden trüch. Ünnern Appelboom twee Schillkröten, Lukas un Johannes, doch de wussen von gaar nix un weern tofreden, wenn dat man noog Aavt un Gems geev. Grönwohld weer nu wedder an dat Isenbahnnets anslaten, de Düütsche Bahn AG harr den Bahnhoff renoveert, so richtig modern mit Geschäften binnen un so. Vundag tööv gans Grönwohld up hoogen Besöök. De Papst harr Lenin inladen un wull em en Audienz geven. Lenin schull mit de Bahn kamen he weer heel begeistert, dat he mal wedder mit de Bahn dörch de düütschen Lanne fahren kunn, de Bahnhoff weer vull mit Menschen ut dat In- un Utland, ne Masse Journalisten weer anreist, dat Fernsehen, veel Karkenprominenz. Un wohrhaftig, da weer he: Wladimir Iljitsch Lenin. Aver bet dat losgüng mit de Audienz, weer noch noog Tiet. Lenin kunn sik den Petersdom bekieken un as Gast bi en oolet Karkenzeremoniell daarbi ween. Se weern de Swienegels, nich de Königskinner. Se weer en Grönwohlder Deern, un daarüm wull se in Grönwohld ehr Hochtiet fiern. So keem dat, dat de Papst de twee Swienegels truun dä. Aver as de Papst ehr frag, of se den Swienegel to n Mann nehmen un em tru an sien Siet stahn wull bet an ehr Levensenn, da passeer dat Malöör: When I get older losing my hair, many years from now. Un denn wedder, bloots de Melodie un de Anfang vun dat Leed, aver gans lies, dat nüms sünner se sülven, ehr Brögam un de Papst dat hören kunnen. De Papst smuustergrien vör sik hen un kunn ehr woll vertstahn in ehr Situation. Denn aver höör dat wedder up mit de Melodie, un se anter heel luut, dat jedereen, de daar in den grooten Petersdom sitten dä, dat hören kunn: Ja, dat will ik! Lenin, de as Ehrengast in de erste Reeg satt, weer vun dat Zeremoniell richtig anröhrt un em leep nüms harr dat mitkregen sogaar en lütt Traan hendal. He much de twee jungen Lü woll lieden, un daarüm laad he jem in för ehrn neegsten Sommerurlaub na siene Sommerdatscha up de Krim un na Moskau in n Kreml. So begeev sik dat, dat de twee Swienegels mit den Papst un mit Lenin in n Petersdom to Grönwohld tohoop kemen un ehr Hochtiet fiern dään, wo se later noch ehrn Enkeln un ehrn Urenkeln vun vertellen schullen. Dat Mausoleum weer vun binnen un buten renoveert worrn. Klock negen stünnen en paar hunnert Touristen ut dat In- un Utland vör dat niee Mausoleum un töven. Dat weer as in de oolen Tieden, as dat Wünschen noch hulpen hett: jedereen wull an den Sarg vörbidefileern un sik de Liek ankieken. Aver wat för ne Liek? Un worüm weer de groote Ingangs-Döör vun dat Mausoleum noch afslaten? Dat weer an enen schönen Sünndagmorgen in de Sommertied. De Sünn werr hell upgahn över de Stadt. Lenin un de twee Swienegels weern grad bi t Fröhstücken un keeken ut n Kreml up den Rooden Platz, de all vull mit Minschen weer. He harr jem inlaad in t Mausoleum un wull jem wiesen, wat sik allns verännert harr, sörrer he wedder an t Regeeren weer.

9 Up de eene Siet vun dat Mausoleum weer en Extra-Ingang för de prominenten Besöökers or de VIPs, as dat vundag heten deit. Richtig fierlich weer dat, as se Lenin un de twee Swienegels in dat Mausoleum keemen, schier so as in n Petersdom to Grönwohld. All överall brennen Kersen, groote un lütte, un dat weer gans lies un still: nix as den Wedderhall vun ehr egen Schreed kunnen se hören. De lütten Swienegels weer richtig grulich tomoot. Un denn de Sarg. Grote Kersen an t Koppenn, en beten lütter Kersen an t Footenn. Achter de Kersen - lies fluckern Schatten an n Wännen. Nix kunnen se hören, nix as ehrn egen Aten. Jem wörr bang, un se truun sik nich, mitenanner to snacken. Se helen sik bi ehr Hannen. Dat geev jem noog Moot. Se güngen gans neeg na den Sarg ran, un denn säögen se de Liek, de daar in den Sarg lagg un sleep, so schien dat tominnst. Aver keen weer dat, de daar in den Sarg liggen dä? Dat is mien oolen Fründ Leo, Leo Trotzkij, sä Lenin. Den Swienegel siene Fru wunner sik: Den, den se mit so n Iespickel dootslaan hebbt, in Mexiko? Woans mag dat ween? Staatsgeheimnis, anter Lenin. - Wieder fragen, to n Biespeel worüm graad Trotzkij un nich en vun de annern Revolutionäärn, ja, worüm so n Mausoleum nu överall noch nöödig weer, nee, dat truun sik de Swienegels nich. Un so begeev sik dat, dat de twee Swienegels mit Lenin in n Kreml fröhstücken dään un in dat niee Mausoleum bi Leo Trotzkij up Besöök weern. Un de Haas? Dat duer nich lang un de twee Swienegels kööp en lütt Eenfamiljenhuus blangenbi de lütte Heid bi Buxtehuud. Dat tweete Kind en Deern weer kamen. Ehr Wahnung inne Stadt weer nu doch to lütt worrn. In de Naverschap weer de Haas tohuus. Sien Huus weer wat gröter, ja dat weer dat grötste un modernste Huus wiet un siet. He harr den oolen Buernhoff verköfft, weer Börsianer worrn un maak nu veel in Aktien. Fieravend un Fierdaag, dat geev dat nich för den Haas. Man he weer heel riek worrn, un den Lü harr en Heidenrespekt vör em. Dat weer an enen schönen Sünndagmorgen inne Harfsttiet, just as de Bookweeten blöh. De Sünn weer hell upgahn an n Heven, de Morgenwind güng warm över de Stoppeln, de Leerken sungen inne Luft un de Immen summsen in den Bookweeten. De Swienegel harr graad sien Goorndöör achter sik tomaakt un harr anfungen mit sien n Sünndagmorgenspazeergang, da bemött em de Haas. He bööd den Haas en fründlichen Gooden Morgen un frag em, of se an düssen schönen Sünndagmorgen nich en Stück Wegs tosamen gahn kunnen. Dat wull he gern doon, anter de Haas, un so güngen se dörch dat lütte Holt un slögen den Weg na n Felln in. De Haas weer nich good tofreden, he weer so hibbelig un kunn keen Enn finnen mit dat Vertellen vun sein Börsengeschäften, da miteens: Was kann der Siegesmund dafür, daß er so schön ist, was kann der Siegesmund dafür, daß man ihn liebt? Ja, wat is? Is nich wahr, kann nich wahr ween. An Fredag hett dat doch noch heten... Ja, un daarüm heff ik orrig wat köfft, un nu... Is in n Oogenblick bloots Snackerie, seggst du. Aver wi weet doch, woans dat is mit de Snackerie. Nee, ik mutt verköpen, heel fix. Beter nu, as glieks. Liekers Dank för de Information. Wenn doch bloots de dösige Sünndag nich weer! sä he to den Swienegel. Nix kann ik doon in n Oogenblick, nix. Un wo kann ik weten, of de annern dat nich ok Spits kregen hebbt un denn sitt ik up mien Papeern. An Fredag hebbt se noch seggt, dat se de halve Belegschaft rutsmieten wullen. Klaar, da heff ik foorts köfft. Un nu, nu schall dat allns nich wahr ween!! He red sik so richtig in Raasch, kunn gar nich mehr uphören. Un denn - mit en Maal stört he to Eer, un he leeg as doot up n Plats. De Swienegel harr stantepee den Notdienst anroopen, un de keem ok so fix as mööglich. Liekers kunnen se nix mehr doon för den Haas. De Haas weer dootbleven. So begeev sik dat, dat de Haas - merrn bi t Reden - vun all sien n Stress ümkippt weer un de Swienegel em nich mehr hulpen kunn. Un de Notdienst ok nich.

10 En good Enn? För den Haas tominnst woll nich. Man dat schien bloots so. Daar weer nix bi, bi de Snackerie, gaar nix. De halve Belegschaft weer nu doch rutsmieten worrn, ja, de Konzern harr toseggt, dat se in de tokamen Jahr noch maal fiefdusend Arbeitsplätze afbuen wullen. Den Haas siene Aktien stegen wieder in de Hööch, un so sweev he up Wulk söven un keek sik nu allns vun baben an: Trotzkij kreeg graad siene erste Portion Wodka, un Lenin - he harr lang uphört mit dat Suupen un weer Vegetarier worrn - satt in n Kreml bi sien n Schrievdisch un weer an t Arbeiden. Dat Licht vun sien n Schrievdischlamp harr he all anknipst, un ok sien Laptop leep all en paar Stünnen. So schull dat noch veele Stünnen blieven. Un wenn ok gans Moskau an t Slapen weer: in n Kreml weer noch Licht. In Grönwohld weern de ersten nieen Hotels fardig worrn, se harrn en Transrapid-Zubringer bet na Fulsbüttel na n Hamborger Airport buut, dat Dörp weer vull mit Pilgers un Touristen, un de Papst geev sienen Segen Grönwohld et orbi. De Swienegel, he weer mitdeß en glönig Fan vun de Beatles worrn, harr Fieravend, stünn mit sien Fru un de Kinner vör sien Döör un quinkeleer en lütt Leed vör sik hen: When I get older losing my hair, Many years from now. Will you still be sending me a Valentine Birthday greetings bottle of wine. If I d been out till quarter to three Would you lock the door, Will you still need me, will you still feed me, When I m sixty four. - Damdam - FINIS OPERIS

11 Schlechte Zeiten für böse Gänse oder Das Leben im ländlichen Raum Einakter von Gernot Paulsen Dramatis Personae Jörg Steffens (45) Inga Steffens, geb. Blümchen (43), Frau von Jörg Steffens Johann Steffens (73), Vater von Jörg Steffens Hannchen Steffens (72), geb. Kaiser, Frau von Johann Steffens Jochen Steffens (15), Sohn von Jörg und Inga Steffens Pitt Steffens (13), Sohn von Jörg und Inga Steffens Julchen Steffens (6), Nesthäkchen, Tochter von Jörg und Inga Steffens Hinnak Haase (97), Nachbar Micha Haase (11), Urenkel von Hinnak Haase Mareile Haase (8), Urenkelin von Hinnak Haase Ein abgelegenes Dorf irgendwo in der norddeutschen Tiefebene. Es ist Winter, nur noch zwei Wochen bis Weihnachten. Die trocknen Blätter fliegen in der Luft herum. Leichter Schneefall hat eingesetzt. Die Familie Steffens, seit Generationen daselbst beheimatet und über viele Generationen Eigentümer ihres bäuerlichen Anwesens, hat sich am Nachmittag in vertrauter Kaffeerunde im Wintergarten zu einem Familiengespräch zusammengefunden. Johann Steffens: Wat is dat blots wedder för n Schietwedder vundag. Mennigmal geiht mi dat richtig up m Sack. Hannchen Steffens: Johann! Inga Steffens: Es hört gleich auf zu schneien, dann wird das Wetter wieder besser. [Sie steht auf und guckt aus dem Fenster hinaus in den Garten] - Oh, guck mal, was sitzen da für Vögelchen auf dem Mäuerchen? Jörg Steffens: Vögelchen? Kreien sünd dat. Un up dat Mäuerchen? Wokeen seggt denn sowat? Mäuerchen? Inga Steffens: Ich sach das, is das nicht genuch? Ich glaub, der Kaffe is jetzt fertich. Ich... Pitt Steffens: Wo gehst du hin? Sollen wir mit dir gehen? Johann Steffens: Na, in de Kök, wo anners schall se ok hingoan? Fruunsminschen hört inne Kök, so is dat. Hannchen Steffens: Dat is mal wedder so n dösigen Snack. Johann Steffens: Hinnak seggt dat ok, un de mutt dat weten. He hett mi vertellt, sin Fru, west Anna? de weer heel froh, hett he vertellt, wenn se in de Kök wat maken kunn? Hannchen Steffens: Kannst du di vörstellen worüm? Wieldat se dar ehrn Kerl nich mit bi harr, darüm. 1

12 Johann Steffens: Un wat dat nieste is... Hannchen Steffens: Du un din Hinnak, he un sine Geschichten. Allns glöövst, wat he seggen deit, de oole Spökenkieker. Wokeen hett he de niee Geschicht denn noch vertellt? Julchen Steffens: Was hat Oma gesagt? Jochen Steffens: Oma hat gesagt: Wem hat er die neue Geschichte sonst noch erzählt? Julchen Steffens: Was für ne Geschichte? Johann Steffens: Da verstehst du noch nix von, mien lütt Deern. Julchen Steffens: Opa: ich hör doch so gern Geschichten. Johann Steffens: Also, das ist nun schon viele Jahre her, da haben deine Oma und ich... Hannchen Steffens: Nun reicht s aber wirklich... Inga Steffens: Na, dann geh ich mal in die Küche und hol Kaffe un Kuchen. Kommt Ihr und helft mir, Kinner? [Inga, Hannchen und Pitt Steffens gehen ab] Jochen Steffens: Könnt Ihr nicht noch ein Augenblickchen auf uns warten, dann gehen wir mit euch. Johann Steffens: Also, mein Vater, dein Urgroßvater un deine Oma ihr Schwiegervadder verstehst du? Also die Bauern hier, die hatten fünf Ochsen und neun Kühe und zwölf Schäfchen vor das Dorf gebracht, die wollten sie verkaufen. Na, un mein Vadder... [Es klingelt an der Haustür. Man hört Hannchen aus dem Hintergrund.] Hannchen Steffens: Moin Hinnak, dat freut mi aver bannig, dat du ok kamen deist? Und wen hast du da mitgebracht? - Tach Micha, Tach Mareilchen, na wie geht uns das denn? Macht die Schule noch Spaß? Na, denn kommt mal rin! [Hannchen Steffens, Hinnak, Micha und Mareile Haase kommen herein.] Jörg Steffens (zu den drei Haases): Moin, dat is ja ne Überraschung, will ik seggen. Wie geiht ji dat? Geiht goot? Hinnak Haase: Hnnnggg? Hannchen Steffens: Man muss laut schreien, sonst versteht er uns nicht. Johann Steffens: Woans di dat geiht, will he weten. Hinnak Haase: Dat is so wat, wenn een so old is as ik. Man ik will mi nich beklagen, blots mit dat Hören geiht dat nich mehr so richtig. 2

13 [die drei Haases setzen sich] Hannchen Steffens (zu Micha und Mareile Haase): Also die Schule macht noch Spaß? Micha Haase: Nee, überhaupt nicht. Und gestern hab ich die Schule geschwänzt, das hat aber bannig Ärger gegeben. Ich will es auch nicht mehr wieder tun. Johann Steffens: Nu laat doch den Jung in Freeden mit diene dösige Fragerie. Inga Steffens (aus dem Hintergrund): Kommt uns endlich mal jemand helfen? [Hannchen und Jochen Steffens gehen ab] Julchen Steffens: Opa, Du wolltest uns doch ne Geschichte erzählen. Johann Steffens (zu den drei Kindern gewandt): Also die Bauern hatten fünf Ochsen und neun Kühe und zwölf Schäfchen vor das Dorf gebracht, die wollten sie verkaufen. Micha Haase: Welche Bauern? Johann Steffens: Na, die aus m Dorf. Mareile Haase: Ebent, die aus m Dorf. Julchen Steffens: Nun lass doch Opa endlich mal erzählen. Johann Steffens: Die Bauern... Jörg Steffens: Ne, Vadder, nich schon wieder. Johann Steffens: Die Bauern hatten fünf Ochsen und neun Kühe und zwölf Schäfchen vor das Dorf gebracht, die wollten sie verkaufen. Und mein Vadder, das war ja nach m Krieg und da gab das nix, also für uns schon, aver nich för die Lüe ut de Stadt... Also Vadder, der war einer von ihnen. Und so n lütten Stand mit Wurst und Brot und so, den hatten sie auch. Micha Haase: Jeder Bauer hatte fünf Ochsen, neun Kühe und zwölf Schafe oder alle zusammen? Johann Steffens: Na ja, wir wollten die Lüe ut de Stadt nich im Dorf haben, da war n auch Verlauste dabei. Und da kamen die, und wir haben dann gefragt: Wie viel Pfund Wurst und Brot wollt ihr haben? Un de Lüe, die hatten mächtig Smacht Hunger -, aber hatten kein Geld zum Bezahlen, und darum haben wir heute so viele Teppiche. Und da schreit dann einer rum: Wer hat mir meinen Korb mit Fleisch gestohlen? Na ja, und da wollten wir dem armen Teufel natürlich helfen und fragten, ob er jemanden in Verdacht hatte. Und da sagt er: Ich bin mit den Leuten da hinten über die Wiese ins Korn gefahren. Hinnak Haase: Jau, dat sünd leege Tieden, sünd dat. Johann Steffens: Und die hatten noch nich mal genug Seife. Da fragt doch ein Stadtmensch so n annern, richtig plemplem: Habt ihr kein Stückchen weiße Seife für mich auf meinem 3

14 Tisch gefunden? Weiß ich auch nicht, was er damit sagen wollte. Nach Knoblauch ham sie aber nich gestunken. [Inga, Jochen, Pitt und Hannchen Steffens kommen mit Kaffeegeschirr, einer riesigen Kaffeekanne, einer Kanne mit Trinkschokolade und einer überdimensionierten Torte zurück und fangen an, den Tisch zu decken] Hannchen Steffens: Nu vertell de Kinner doch nich so n ollen Tüünkram. Julchen Steffens: Was hat Oma gesagt? Inga Steffens: Dein Opa soll nich so n ollen Bockmist erzählen. Mareile Haase: Ich find Harry Potter viel spannender. Johann Steffens: Aber das mit der weißen Seife, das musste mal gesacht werden. [Es beginnt die Kaffeetafel. Der Kuchen wird verteilt, ebenso der Kaffee, für die Kinder gibt es Kakao. Kurzes gefräßiges Schweigen] Inga Steffens: Der Schnee ist diese Nacht bei uns liegen geblieben, aber heute Morgen ist er geschmolzen. Hinnak Haase: Jau, dat sünd leege Tieden, sünd dat. Jörg Steffens: Das is n richtigen harten Winter, düt Jahr. Hebt ji all hört: De goode oole Kerl is mit sien n Peerd... Inga Steffens:... mit sien n Trecker... Jörg Steffens:... mit sien n Peerd dörch dat Ies dörchbroken un in dat koole Water rinfullen. Hinnak Haase: Ik kann ju nich verstaan, ji mütt n beten wat luuder spreken. Jörg Steffens: De goode oole Kerl is mit sien n Peerd dörch dat Ies dörchbroken un in dat koole Water rinfullen. Ja, dat sünd nu veer or söss Weken, da hett he den Lepel afgeven. Hinnak Haase: Wat hett he afgeven? Hannchen Steffens: Den Lepel, Hinnak, den Lepel. Man du weerst dat nich, Hinnak, du büst ja noch quietschfedeel. Hinnak Haase: Allns klar: den Lepel. [kurzes gefräßiges Schweigen] Johann Steffens: Dat Füüer, dat weer veel to stark, de Koken, de is ja nerrn heel swatt is de ja. Julchen Steffens: Was hat Opa gesagt? 4

15 Inga Steffens: Opa sagt, dass ihm der Kuchen nicht schmeckt. - Soll er sich sein Kuchen in Zukunft doch selber backen. Johann Steffens: Dat heff ik nich seggt, un dat heff ik ok nich ment. Ich ess ganz mal verbrannten Kuchen. Jörg Steffens: Das Wort kam ihm vom Herzen. Mareile Haase: Ebent. Inga Steffens: Mannslüe! So sünd de Mannslüe. Ich steh den ganzen Tach in der Küche. Ik segg ju: Die Füße tun mir sehr weh, ich glaube, ich habe sie durchgelaufen. Macht euern Kram doch aleen. [steht auf und geht ab] [peinliches und betretenes, aber trotzdem gefräßiges Schweigen] Jochen Steffens: Gleich kommen Jimmy un Paula und wollen uns die neueste Version von Maxderelda installieren. Hinnak Haase: Hnnnggg? Jochen Steffens: Jimmy un Paula kommen un installiern die neueste Version von Maxderelda auf unsern Festplatten. Hinnak Haase: Hnnnggg?! Pitt Steffens: Maxderelda installieren! Verstehst du, Onkel Hinnak? Hinnak Haase: Max der Ältere in den Stall, allns klar, Kinner. Micha Haase: Kann ich mitkommen? [Jochen Steffens, Pitt Steffens und Micha Haase gehen ab] [kurzes gefräßiges Schweigen] Hinnak Haase: Norbert Langkurze sien Broer will sik twee schöne Hüüs in juun Goorn hinbuen. De Appelbööm... [Inga Steffens kommt mit einer riesigen Torte zurück und stellt sie auf den Tisch] Inga Steffens: Sooo, lasst es euch schmecken. Wer will noch n Tässchen Kaffe? (zu Julchen und Mareile): Und ihr beiden Hübschen, ihr kriegt noch büschen Kakao. [Sie schenkt Julchen und Mareile Trinkschokolade und den Erwachsenen Kaffee ein] Johann Steffens: Kann ich n beten heiße Milch für mein n Kaffe haben? Inga Steffens: Heiße Milch hamwe nich. Johann Steffens: Dann tu Kohlen in den Ofen, dass die Milch bald an zu kochen fängt. Inga Steffens: Na goot, wie heet dat: des Menschen Wille is sein Himmelreich. [geht ab] 5

16 Hinnak Haase: Norbert Langkurze sien Broer will sik twee schöne Hüüs in juun Goorn hinbuen. Ja, un de Appelbööm... Hannchen Steffens: In usen Goorn? Twee Hüser? De is ja wohl nich mehr richtig bi Trost, de Broer. Julchen Steffens: Was hat Onkel Hinnak gesacht? Mareile Haase: Norbert Langkurzes Bruder will sich zwei schöne Häuser in eurem Garten bauen. Hinnak Haase: Un de Appelbööm... Julchen Steffens: Hinter unserm Hause stehen drei schöne Apfelbäumchen mit roten Äpfelchen. Hinnak Haase: Un de Appelbööm, de mööt dar ja nu weg. Jörg Steffens: Der spinnt doch, Norbert sein Bruder. Snackerie is dat, nix as Snackerie. Die Appelbäume fällen, nich mit mi. Julchen Steffens: Die schönen drei Apfelbäumchen... [sie fängt an zu schluchzen] Hannchen Steffens: Sei beruhigt, mein Kind, für seine Pläne wird er keine Baugenehmigung erhalten. Die werden sie ihm nicht geben. Julchen Steffens: Das ist recht von ihnen! Jörg Steffens: Segg mal Hinnak, wokeen vertellt denn sowat: twee Hüser in usen Goorn? Hinnak Haase: Dat heff ik hört, jau, hört heff ik dat. Hannchen Steffens: So, hört hest du dat. Hinnak Haase: Ik kann di nich verstaan, du musst n beten wat luuder spreken. Hannchen Steffens: Dat hest du hört, dat mit de Buerie. Hinnak Haase: Jau, dat heff ik hört. Allns klar. [Inga kommt zurück mit einem Pott mit heißer Milch] Inga Steffens: So, Vadder, dar hest du dien hitte Melk. [Sie schenk ihm ein] Freust du dich schon auf Weihnachten, Mareile? Und du Julchen? Jörg Steffens: Na klar freun sei sik. Dies Jahr gibt s ja wieder Gans. Könnt ihr Euch erinnern? Julchen Steffens: Oh ja, Papa, ich hör doch so gern Geschichten. 6